Hoe het allemaal begon met de TT-wandelreizen Nieuw-Zeeland en Australië

Was in die tijd ook erg actief met de wandelwegen en had in 2004 het Airbornepad van Lommel naar Arnhem de wandelgids met een werkgroep gemaakt. Gaf daar ook een aantal lezingen over in gemeentelijke bibliotheken, ook een in Kasteel Heeswijk maar ook bij een wandelvereniging Groot Gestel.

Daar vroeg men ik niet naar Nieuw-Zeeland en Australië ging. Ik dacht waarom niet Ben van de Velden was gestopt en had geen bezwaar en niemand ging daarheen. Ik moest een programma maken speciaal voor deze groep en dit was niet low-budget.

Ik had een stilzwijgende afspraak met Jago, waar ik nog wel eens reizen begeleidde niet op zijn terrein te komen.

Echter tijdens de Tweedaagse van Bern waar ik met een personenbusje voor Jago heen was.
Hoorde ik dat de groep bij mij annuleerde, omdat er een aantal verveelde dingen gebeurd waren met ziekte en een ongeluk binnen de vereniging. Ik had speciaal voor hun een wandelprogramma op verzoek in Nieuw-Zeeland gemaakt, dus dat ging niet door.

Echter had nog drie belangstellenden maar ja dat was te weinig en zouden een jaar later wel voldoende deelnemers voor zijn? Nu het werden er liefst 27.

Ik organiseerde vooraf een wandeldag met een wandelend diner in Oosterbeek. 

Deze plaats kon ik door en door het uitzetten van het Airbornpad Market Garden. 

Waar ik 2,5 jaar mee bezig ben geweest.

Na de bijeenkomst werd met behulp van twee extra chauffeurs deze reis gemaakt. Een geweldige wandelreis vol gezelligheid en vele malen samen eten.

In Ierland waar ik wandelden hoorde ik dat de groep toch naar Nieuw-Zeeland was geweest met Jago en tijdens de wandeling vroeg twee wandelaars of ik ook naar Korea- Japan en Taiwan ging.

Nee daar was ik nog nooit geweest, maar als op de slaapzaal van de Ganzenheuvel nog iemand dat vraagt.  Toeval bestaat niet maar begrijp het nog steeds niet tijdens de Vierdaagse vragen nog enkele of ik dat niet zou willen organiseren.

Als ik dan ook nog eens een mail ontvang waarin Wim Maas mij vraagt of ik voor een groep van 9 plus 3 (alleen Korea) dit zou willen organiseren. Denk ik waarom niet, ik wil daar ook wel eens heen.

Nooit bang geweest voor iets te organiseren en ook niet voor de taal, want met mijn handen en voeten regelde ik alles. Jarenlang een groepsreis naar Engeland voor de 100 Engelse Mijlen (Centurion) gemaakt, zorgde voor de verzorging, overnachtingen en vervoer en liep zelf dan ook nog even de wedstrijd.

Zo gingen we met een grote groep van twintig wandelaars naar Korea - Japan en Taiwan maar daar de volgende keer over.

Wandeling bij Ubon Ratchathani - Ban Wang Yang

 

Wandeling bij Ubon Ratchathani - Ban Wang Yang

29 juni 2022

Kan de drang om nog even te wandelen toch niet onderdrukken. Nu ik toch in Ubon Ratchathani ben even nog een wandeling te maken..

Voor mijn vertrek had ik van een vriend  Stephen Unsworth, de ‘Flash Git’ / Steve Grand Master van Hash harrier House Ubon Ratchathani. Die trouwens op 9 juli 2023 weer een nieuw Hash hebben en verzamelen bij  Outside Inn. Zorg dat je erbij aanwezig kan zijn.

Informatie vind je op https://www.facebook.com/ubonhash/

Een wandelroute van een eerdere HHH ontvangen op kaart.  Aangekomen de motorbike geparkeerd en op pad. Het water niet vergeten, want een ruststop onderweg is er dit keer niet.

Toch valt het soms niet mee om het juiste pad te vinden, want wat betekent Jungle track een smal pad?, een bijna onzichtbaar pad? of een pad/weg tussen de bossen? Zonder aanwijzingen moet ik toch wel een paar keer gokken en als ik aan de andere zijde ben. Toch eerst even kijken hoe ik nu echt gelopen had moeten.  Was leuk te wandelen al was het wel erg warm.  Op de rivier zie ik enkele vissersbootjes en bij Hat Tha Hong liggen ook enkele viskwekerijen in het water te drijven.

Dorpsbewoners die met hun koeien rondwandelen om ze te laten grazen.

En het is erg leuk hoe vriendelijk alle bewoners zijn. Ondanks ik vaak door hun tuin of over het erf wandel. Terwijl vele lekker de hitte ontvluchten in hun hangmatje en die zullen wel gedacht hebben wat doet die gekke buitenlander.

De honden laten soms even zich horen, maar zijn niet agressief tegenover mij, iets wat me eigenlijk erg meeviel. Een afwisselende route op verschillende plaatsen zijn mensen bezig met huisvlijt.

De landerijen worden besproeid terwijl de muziek hun eentonige werk verlicht. Langs de rivier lopen en passeer de Rivierside tempel Wat Ban Wang Yang.  Als ik ergens kijk of ik een smal pad in moet komt een fietser naar me en vraag wat ik doe. Er is dus toch wel wat sociale controle. Als ik hem vertel dat ik een hike maak, groet die me vriendelijke en rijdt weer door of die nu precies wist wat ik deed weet ik niet.

Het is net geen 9 kilometer geworden en ben na 1 uur en 42 minuten weer bij de motorbike. Even bij een plaatselijk shopje een ijsthee en dan weer terug naar huis. Was een mooie week.

Een keer5 samen op wandelreis door Thailand dat kan.  Wandelreis Thailand

Hoe ik gelopen heb met de lussen staat hier 

https://www.komoot.nl/tour/824370267?share_token=av1Vg1uNmwbljeWfXhPebDrC3y3zzfaKBgPsZ93z9afh4HxpK5&ref=wtd

Khun Korn Forest Park Chiang Rai

BLACK HOUSES

Vanochtend na het uitchecken eerst naar Museum Baan Dam bekend als de Black Houses, die gisteren Kukkai Poppop mij aanraadde om nog te bezoeken. Het niet voor niets.

Maar op weg er heen kom ik langs Wat Huay Pla Kang en het grote witte beeld, wat ik gisteren ook vanaf de tempel op de berg had zien liggen.

Wat Huay Pla Kung het grote beeld van Guanyin (de godin van de genade van Chiang Rai) en de waardige Nagas en Draken die het gebied beschermen. De tempel heeft een 9-verdiepingen pagode, welke in China. Taiwan en Japan de belangrijkste Pagode zijn.

Dan verder naar Baan Dam museum.

The Black House is een van de meest ongewone, vreemde en surrealistische meesterwerken in Thailand. Het is geen Black House maar het zijn een 40 tal zwarte huisjes.

Ondanks dat het de Zwarte Tempel wordt genoemd en het tempelachtige uiterlijk van het hoofdgebouw, heeft het geen religieuze betekenis. Toch waren de voornaamste bezoekers die er waren vandaag als ik er was monniken.

The Black House is de creatie van de lokale kunstenaar uit Chiang Rai Thawan Duchanee, die studies heeft gedaan in Japan, India en ook aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam, keerde Thawan terug naar Thailand.

Als je de huizen binnen loopt deed me dat denken aan de Noormannen en Vikingen, vele vachten en Houtsnijwerk als enorme geweien. Lange zwarte tafels met daarop zwarte krokodillen om ringt met stoelen met vachten. Vele schilderijen en buiten steenvormen in cirkels en andere wijze.

Als ik een witte koepel in wil gaan zie ik een groene slang net voor me willen gaan. Ik laat hem voorgaan en besluit de andere kant te nemen om misschien vandaar een foto te kunnen maken.

Maar hij of zijn liet zich daar niet zien, ben ook niet op onderzoek uitgegaan.

Hierna rij ik naar Khun Korn Forest Park waterfall parkeer de motorbike en begin aan de nature trail. Het eerst wat ik tegen kom is een bordje die me waarschuwt tegen een beet van een Groene Vipiers boomslang, die ik al in de ochtend had gezien. Gelukkig tijdens de wandeling niet gezien. Een mooie wandeling beetje uitdagend voor sommigen misschien.

Op de hele route kwam ik maar twee mensen tegen het is een Indisch stel, die me vriendelijk vertelden dat de waterval niet zover was. Dus echte Indiase toeristen die actief bezig zijn ook in Thailand.

Op de terugweg neem ik eerst het lage pad en bij een rieten en bamboe bruggetje steek ik over. De tweede oversteek ziet er wat gammeler uit, maar ook die wordt genomen. Maar dan kom ik later voor een rivier. De stenen liggen net wat te ver uit een en zijn glad dus durf niet te springen en besluit toch maar weer terug te gaan en de rest van de route dezelfde pad te nemen.

Een mooie afsluiting en dan verder naar Chiang Mai heb een mooi hotel voor een kleine prijs vlakbij het vliegveld.

Wilde nog een Hash van Chiang Mai doen, maar had 45 minuten om er te geraken en de rijtijd was al 39 minuten. Dus het was mooi geweest voor deze dag komt wel weer een andere keer.

Ga even bij Jan Sunshine langs voor af te spreken voor morgen en een broodje kroket en wil nog even langs de The Lazy Farang rijden. Maar kan hem niet vinden en blijkt op maandag gesloten te zijn. Even gedag wezen zeggen in Little Village en daar ook maar even iets gegeten.

Zo was de dag weer geheel gevuld

KANTHARALAK ON TOUR CHIANG MAI

Baan Pong Trail Loop  AND HASH RUN

Deze ochtend op tijd naar de Baan Pong Trail Loop bij de Witte Tempel. Nu alleen op pad gegaan voor een track via internet een mooie route van Trailrunning Chiang Mai. Een website met vele gratis trails in de omgeving van Chiang Mai. Maar zag er ook een in Phuket.

Daar ik niet goed had gelezen waar de route begon reed ik naar de Witte tempel en ben ik boven begonnen bij deze Witte Tempel en kreeg ik dus klim over de trappen op het laatste.

Het pad begint eigenlijk dus net achter de hoofdtempel waar je een witte poort zie die je verwelkomt voor een korte en steile trap. Hoewel het een uitdaging is, leidt het naar je een lonend uitzichtpunt als je de Witte Tempel bereikt.

Dus die had ik had eerste en dan op pad. Op een moment een splitsing van drie paden. Weet niet welke ik moet nemen, want elk pad klopt mijn bolletje op het GSM scherm niet met het pad.  En neem uiteindelijk een waar ook papiertjes van een Hash Run aan de takken hangen. 

Nu een pad langs een waterleiding, maar toch wel wat uitdagend en denk als ik maar niet wegglijd. Nu ik alleen ben zal niet snel hier iemand langs komen. Maar na een stuk kom ik weer op de route en via een breed pad daal ik weer af. Het is mooi genieten van de omgeving.

Bij een beneden tempel is een dienst en de monniken zijn bezig met hun monotone gezang en gebeden. Klinkt wel fijn als ik aan klim over de lange trap naar boven begin.

In de middag even wat rusten, maar om vier uur weer naar de Hash Run, welke niet ver van mijn verblijf wordt georganiseerd. Nu ging men al snel op weg, had niet alles meegekregen. Maar het bleek een wandeling te zijn van 1,8 km en een run van 5,5 kilometer.  

Hier werkten men niet kalk maar met papier en toen ik de papierstrookjes op de grond opraapte vertelde een van de dames mij dat dat het spoor was. Nu de splitsing niet gezien, maar dacht dat er elke 2 km een post was en had mijn water vooraf opgedronken en nu niets bij me. Maar nee pas aan het einde konden we drinken en dat was ruim voldoende.  

Heerlijk smalle paadje door het bos wandelde een groot deel alleen en net als ik dacht ik ben de laatste, want zie niemand meer voor me en achter me. Komt een wandelaarster, die de splitsing had gemist en samen liepen we naar het einde.

Wat ik niet wist was dat men bij de Hash een uiteindelijk een bijnaam krijgt, maar als visitor was ik zover nog niet. Je hoort de vreemdste namen Tequila, Pussy, Windmill  e.d.

Er is aan het einde een cirkel en daar staan twee grote blokken ijs. Nu wordt men daarop geplaatst op aanwijzing van een van de deelnemers.  Die is zeg maar de aanklager en doet zijn of haar woordje over de beklaagden op het ijsblok.

Als nieuwelingen ook, ik kwam er zelf viermaal op het ijsblok te zitten en dat was koud.
Dus ook om de papierstrookjes die ik opruimde voor de natuur moest ik op het ijs.

Het was steeds hilarische hoe men de persoon of personen op het ijsblok toesprak. Men mocht tijdens dit niet van je bier drinken uit de beker, anders werd die direct weer bijgevuld. Als men klaar was met de preek een kort liedje van de groep en dan moest je zo snel mogelijk je beker leeg drinken.

Het was erg gezellig, maar ben niet meegegaan naar Chiang Mai voor het afsluitend drinken en eten. Want zat nu dicht bij het resort Little Village. Waar het erg gezellig was er werd gezongen en gedanst en gezwommen.

Hoe het allemaal begon met de TT-wandelreizen La Palma

 

Tijdens onze vakantie op Lanzarote maakten we gelijk een plan z.s.m. na terugkomst weer een vlucht te plannen maar dan naar La Palma. Maakte daar een aantal wandelingen en vond het een mooie bestemming voor Worldtravel van Ben van der Velden, die nieuwe bestemmingen zocht. Ook zag bij toevallig in het blad wat in het vliegtuig lag een artikel over een Vierdaagse op de Noordpool.

Welke ook door Ben is uitgevoerd in zijn programma van de wandelreizen.

Als je over toeval heb laten we op onze vlucht naar La Palma ook nog eens een deel van dezelfde crew hebben, die ik bij mijn eerst vlucht had.  Werd gelijk als VIP behandeld met een cola Bacardi met wat nootjes

Bij terugkomst melden op de legerplaats Orischot en moest ik vliegen naar Zurich om de nieuwe keukencontainers met computers onder de knie te krijgen, die we in Bosnië zouden gebruiken.
Moest uiteindelijk twee functie doen zowel Chefkok als hoofd restaurant had een eigen container om te slapen.

Zelf zat ik een half jaar in Bosnië en startte daar ook een wandelgroep waar mee op zondagochtend mee ging wandelen.

Tijdens mijn break in september begeleide ik voor Jago een groepsreis naar de Vierdaagse van Wales, deze werd gehouden in een plaatsje Llandrindod Wells. Dacht met de langste naam, maar dat klopt niet want dat is in Wales lanfairpwll­gwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch

Al zegt men dat dat Bangkok die heeft Krung Thep Mahanakhon Amon Rattanakosin Mahinthara Ayuthaya Mahadilok Phop Noppharat Ratchathani Burirom Udomratchaniwet Mahasathan Amon Piman Awatan Sathit Sakkathattiya Witsanukam, maar die is niet aangeschreven en in het Thais denk ik heeft die minder tekens.

Nu de Vierdaagse van Wales erg kleinschalige met mooie route, die door de hoteleigenaar zelf werden uitgezet. Bij de briefing voor de start werd dan ook verteld dat we steeds goed moesten uitkijken vooral voor het moeras en dat de schapen ook wel eens een markering opaten.

Bij terugkomst in het hotel zien we iedereen voor de TV zitten, na een rampenfilm aan het kijken. Nee het was hoe de twee vliegtuigen de Twin Towers in vlogen.

Als ik weer in Bosnië in het kamp ben is alles veranderd. We zitten achter een wal van hoge kubussen van blokken. Wandelen alleen nog met een bewapend voertuig en een ambulance. Nee dat was maar kort, dit is niet leuk.

Na mijn Bosnië-tijd liep toch wel alles anders dan gedacht geen ontslag bij terugkomst, maar een plaatsing op een bedrijfsbureau. Dus niet meer in de horeca geheel tegen mijn zin en voor mijn doen te weinig werk voor 40 uren aanwezigheid.

Na bijna twee jaar kwam toch een grote reorganisatie en ik mocht eruit. Ik startte met een wandelreis naar La Palma voor Ben en daarna vroeg hij me mee als twee chauffeur in 2004 naar Nieuw-Zeeland om een bus te rijden. Er waren toen nog 2 Tweedaagse op Nieuw-Zeeland. De ene was in Christchurch en de andere die we nog kennen die van Rotorua. In die tijd mochten er geen twee IML-tochten in een land zijn. Christchurch is een stille dood gestorven, maar was een mooie tocht. Deels heb ik die afgelopen Nieuw-Zeeland wandelreis van mij gedaan in 2020.

Maar TT-Wandelreizen was na mijn FLO (Functioneel Leeftijd Ontslag) in een versnelling gekomen. Vierdaagse Ierland met Wicklow Mountains, Hadrian’s Wall, West Highland Way, Drielandentocht ( Tsjechië, Polen, Duitsland), Julianatocht, Coast to Coast, La Palma, La Gomera, en meer.

Ob Khan National Park

De volgende ochtend met Sjef op tour en ik wilde naar het Ob Khan natuurpark  niet ver van het resort te gaan. Eerst wel gezwommen en een goed ontbijt genomen, want was zelf al weer rond zes uur op het terras aan de koffie.

Nu Sjef achterop en op weg. Via slingerde wegen bereikte we het natuurpark, waar we gratis in mochten. We begonnen aan de Nature Trail, maar na 200 meter had Sjef het wel gezien. Ja het is geen vlak pad het is klimmen en soms klauteren. Heerlijk weer even bezig te zijn.

Bij een brug over de rivier is het afgesloten, maar het is prachtig weer en denk kijk wel hoever ik kom. 

Ik moet een behoorlijke klim maken, maar daarna gaat het rustig afdalende naar het eindpunt. Dit is op de camping. Maar de camping ligt aan de andere kant van de rivier. Die stroomde wel niet hard, maar moet er doorheen het water ruim over de knieën. Hopende dat de sleutels niet nat zouden worden, anders start de motorbike niet meer.

Maar goed niet gevallen en we rijden daarna naar de Grand Canyon, 50 baht entree. Nu dat is meer voor jeugd, die aan watersport doet en abseilen. Een ijsje en omdat Sjef zei dat die nog nooit uit het centrum was geweest dacht we rijden naar Wat Phrathat Doi Suthep en is de meest heilige tempel in Noord Thailand.

Daarbij iets gegeten en Sjef hoefde niet meer na de tempel, na al de bochten had Sjef het wel gezien en zijn zitvlak ook.

Even samen een massage gehaald in de stad en wilde nog even Kriz van een van de Thailand groepen  terugrijden. Echter kon het adres niet vinden, want waar het moest zijn vertelde de portier dat het daar niet was. Dus teruggereden naar het Little Village resort.

Hoe het allemaal begon met de TT-wandelreizen

 Ja de kop van mijn vorige stukje was natuurlijk niet goed want wandelreizen zijn er altijd al geweest, maar het ging over hoe ik aan mijn TT-wandelreizen begon.

Na 24 jaar Ardennen wandelweken te hebben gedaan, had zelf nog nooit gevlogen. Niet dat het mij beangstigde maar ach Duitsland, België en Luxemburg waren al mooi. Ook ging ik wel eens met een busreis mee naar Oostenrijk voor daar een meerdaagse te wandelen. Zoals de Bodemsee 3-daagse van Romanshorn. Waar je twee dagen met de boot ging en een dag met de trein. Deze werd voor de 30e en laatste maal gehouden van24-26 september 1999. Zie het verslag van Peter van de Ven op pagina 20 van het OLAT-Nieuws.

Dan Knittelfeld de voorloper van de IML Leutasch/Seefeld in Oostenrijk e.d.

Maar voor mij waren reizen met een touringcar niet mijn ding.

Deed dat wel eens voor wat voor mijn vriend Jago Mulder bij Jagotravel, maar je was dan meer bezig met is iedereen wel weer in de bus, heeft iedereen de sleutel van de kamer en eventuele mankementen op de kamers.

Nee ik ging liever met een kleine groep, waar we gezamenlijk ontbijten, picknicken en dineren. Als het lukte in een groot huis en zelf koken. Zelf en met wandelvrienden als chauffeur optreden en met de groep meewandelen of met verzorgingspostjes onderweg de groep verzorgen.

Als de groep zich na afloop van die dagen als vriendengroep had ontwikkeld was mijn wandelreis goed.

Vliegreizen

Toen ik 52 jaar was kreeg ik te maken met een grote reorganisatie bij de Landmacht waar ik jarenlang werkzaam was als chef-kok, hoofdkeuken en chef-hofmeesters en hoofd kantines en messes.

De horeca van de kazernes werd uitbesteed aan een cateringbedrijf en mijn baan stond ook op de tocht. Daar de Garnizoenen en ook Limburg ook werd opgeheven kreeg ik een gesprek over wat mijn wensen waren. Waar een nieuwe plaatsing of dat ik misschien ook wel de dienst wilde verlaten.

Nu net gescheiden en twee jonge kinderen, zag ik een plaatsing ver weg niet zitten, dus de dienst uit en meer wandelen zag ik meer zitten. Ik had door mijn werk met veel diners voor commandant, officieren, onderofficieren en de Big Five (Burgemeester & Commandanten) en activiteiten zoals diploma-uitreikingen en Passing Out op de KMS (Onderofficiers School) veel uren gemaakt. Overwerk uitbetalen kon Defensie niet, dus een verlof overschot.

Thuisgekomen besproken met mijn vrouw. Nu had mijn vader gevlogen van Schiphol naar Amerika. Hij was wel niet van de airport af geweest. In die tijd kon je op Schiphol om een vliegbeleving mee te maken een Europese of Intercontinentale voor niet veel geld. Dat was voor 9/11.

Maar dit vond Conny niets, want die had al vaak gevlogen naar de Canarische eilanden met haar ouders. Dus er werd een vlucht Lanzarote geboekt en nam vrij om mijn verlofdagen te gaan opmaken voor dat ik de dienst uit kon. Want uitbetaling was er niet bij.

Twee dagen voor vertrek van onze vlucht kreeg ik mijn burgermanager aan de telefoon, die vertelde dat de plaatsingen nog steeds niet bekend waren. Maar dat de Provinciale Commandant Noord-Brabant mij wel op de hoogte wilde brengen van mijn plaatsing.

Nu het werd Bugojno, ik zei ik weet niet waar dat ligt maar vermoed niet op de Canarische eilanden.
Nee het ligt in Bosnië, en dat terwijl ik altijd zei ik ga pas naar Joegoslavië als Joego tours weer met hun oranje bussen daar wekelijk na toe reed.

Zo vertrok ik met mijn vlucht naar Lanzarote. Het was mijn eerste vlucht en met
Transavia, dus vroeg bij de incheckbalie of mijn parachute, stoel voor lange benen en mijn biefstuk geregeld waren.

In het vliegtuig kreeg ik inderdaad en stoel voor lange benen bij de nooduitgang, maar geen parachute om te voorkomen dat ik waarschijnlijk tussentijds het vliegtuig zou verlaten.

Als de stewardessen met het eten rondgaan vraag ik of mijn biefstuk geregeld was en zij riep door het vliegtuig heen naar haar collega of mijn biefstuk was geregeld. Nu je had de mensen om me heen eens moeten zien kijken. 😊  Nu de biefstuk was er niet, maar kreeg wel als tegemoetkoming een flesje wijn met nootjes. Het was nog in de tijd dat de alle vliegtuigpassagiers klapten na de landing.

Maar mijn eerste vlucht was gemaakt

Wordt vervolgd.

Hoe het allemaal begon met de wandelreizen

Rond mijn  11e jaar ben ik begonnen met het wandelen, hoe ik daar toe kwam heb ik beschreven in Het Dagboek van een Wandelaar  maar rond mijn 19e jaar begon ik als ik vrij, want na mijn tijd als kok in de horeca bij de landmacht kok geworden,  was ook wandelwegen te wandelen.

Dat werd aangewakkerd door een artikel in het Bondsblad Op Goede Voet van de KNBLO waar een verslag werd gedaan over een wandelweg in de buurt van Kassel. Had ook gelezen dat bij Osnabrück in Wiehengebirgte een aantal wandelwegen waren. Door de oefeningen kwam ik regelmatig in deze omgeving en begon wandelwegen als de Wittekindsweg, Pickerwege, Todenwege, Friesenweg en Weserbergland te bewandelen.

Maar deed deze altijd alleen met een rugzakje op. Vroeg wel eens iemand mee via het clubblad, maar dan melden iemand die jou tempo niet liep of ik het niet zag zitten daar een week mee op stap te gaan.

Nu was ik altijd al actief, want met me 12e schreef ik verslagen in het clubdlad van de Haagsche Wandel Vrienden en met mijn 14e maakte ik een overstap naar de RWV (Rotterdamse Wandel Vereniging) ook dar zorgde ik voor verslagen en allerlei vulling voor het maandblad. Van  Hoe is de staatnd ? wat is je kilometerstand tot Wist je dat.... 

Als ik in 1974 geplaatst wordt in Oirschot kom ik met de wsv OLAT (Ollandse Lange Afstand Tippelaars) in contact in deze link leest u hoe de liefde voor OLAT begon.  Daarna ben ik liefst 32 jaar actief in diverse bestuursfunctie van de vereniging geweest.

Met mijn vriend en medebestuurslid Jan v.d. Ven wandelden we regelmatig wandelpaden in België waar onder die van de GR56 in de Oostkantons. Tijdens een bestuursvergadering waren zo vol lof over de wandeling, dat onze voorzitter Ben van de Velden voorstelde om een wandelweek over deze GR in de Oostkantons te organiseren. Met ene groot aantal families en auto reden we naar de Ardennen. We wandelden samen, kookten en deden spelletjes. 

Hierna ging ik wandelweken over de Duitse en Belgische wandelpaden organiseren, had zelf nog geen rijbewijs, maar wist altijd wel familieleden, en vrienden te organiseren om te rijden met een minibusje. Ik zorgde voor de maaltijden en wandelde mee. Overnachtingen in Jeugdherbergen en natuurvriendenhuizen.

Na enige van deze reizen had ik de gedachte om de Tour de Mont Blanc gaan doen. Een oproep in het OLAT-Nieuws leverde vele belangstellenden. Hele gezinnen, maar moest men met rugzak een aantal dagen lopen op bergschoenen. Dus begon ik wandel weekenden in de Ardennen te organiseren, waar men met bergschoenen en rugzak moest wandelen. Zo vielen er toch wel een aantal; af en door de prijs vielen ook de gezinnen weg. Uiteindelijk kon ik zelf door privé omstandigheden deze wandeling niet maken en heb Piet Knoester bereid gevonden dit over te nemen. Uiteindelijk heb ik nooit meer de Tour de Mont Blanc gedaan.

Met Jan v.d. Ven gingen we met groepjes de GR-5 wandelen en we liepen toch wel dagafstanden van ruim 30 kilometer. Voor OLAT organiseerde ik nog steeds wandelweekend in de Ardennen. Tot dat ik mijn dochters kreeg, mijn partner wandelde ook en een weekend was te lang. Dus werden het dagtochten, de uiteindelijk de OLAT-clubreizen,  naar de Ardennen met een touringcar. Welke nog steeds bij OLAT worden georganiseerd. Ik gebruikte de naam TT-clubreizen was Theo Tromp, maar kon ook Theo en Toon van Wordragen betekenen ;-)

Maar rond de Pasen ging ik voor OLAT een wandelweek in de Ardennen organiseren in Hamoir. Er werd een huis gehuurd voor een groep. Het ging een beetje omslachtig want de toenmalige penningmeester wilde eerst van elke inschrijvingen het geld binnen zien. Gevolg was dat we in drie huizen overnachten, die meer dan 10 km uit elkaar lagen. Maar wel in één huis aten.

Tijdens deze reis waar ook Frans Staal (Frans Cognac) was kwam het idee omdat ook het volgende jaar weer te doen en nagenoeg alle deelnemers betaalde 100 gulden aan, zodat ik voor het jaar er op alvast een huis kon vast leggen. De naam TT-wandelreizen was een feit.

Liefst 24 jaren heb ik elk jaar eerst 1 week en daarna twee weken georganiseerd. We reden de zaterdag met vier personenbusjes en de volgende zaterdag kwam er een touringcar met de nieuwe groep en wat dagwandelaars. Ik zorgde voor Chili Con carne na de wandeldag voor ca 80 deelnemers.

 En de de oude groep ging met de touringcar terug en daarna begon de tweede week met nieuwe wandelingen. Dus er waren er ook die 2 weken bleven.

Voor zes uur was ik bezig met het ontbijt en trouw was Frans er dan ook voor een bakje koffie, we wandelden over verschillende afstanden 15/20km en een 30/40 km groep. Met koffiekopje en lepeltje werd de avond ervoor gekeken hoe ik het moest indelen. Zodat we aan het eind van de dag overal weer een chauffeur hadden, want die wandelden ook mee.

Een uur na terugkomst had ik voor een 32 tot 36 personen een driegangen maaltijd klaar. Als men daarna aan de koffie was, ging ik douchen en dan ging de bar open.  Nu was dat zelfbediening geld deed men in een schaaltje. In een week gingen er toch wel 12 kratten Trappistenbier Rochefort 8 door en ook een groot aantal Abdijbier Leffe Brune. 

Deelnemers waren nagenoeg elk jaar dezelfde en als iemand niet meer meeging dan bracht een van de oud deelnemers wel iemand mee.

Ook nog tweemaal een wandelreis naar Fussen in Duitsland Beieren bij Peter Schoorstra.

Helaas zijn de foto's van al deze jaren verloren gegaan, misschien nog ergens op de zolder in een fotoalbum op zolder in Weert

Pas na vierentwintig jaar veranderde deze wandelweken in de Ardennen/Eifel naar andere landen.

Maar daarover een andere keer.