Ja de kop van mijn vorige stukje was natuurlijk niet goed want wandelreizen zijn er altijd al geweest, maar het ging over hoe ik aan mijn TT-wandelreizen begon.
Na 24 jaar Ardennen wandelweken te hebben gedaan, had zelf nog nooit gevlogen. Niet dat het mij beangstigde maar ach Duitsland, België en Luxemburg waren al mooi. Ook ging ik wel eens met een busreis mee naar Oostenrijk voor daar een meerdaagse te wandelen. Zoals de Bodemsee 3-daagse van Romanshorn. Waar je twee dagen met de boot ging en een dag met de trein. Deze werd voor de 30e en laatste maal gehouden van24-26 september 1999. Zie het verslag van Peter van de Ven op pagina 20 van het OLAT-Nieuws.
Dan Knittelfeld de voorloper van de IML Leutasch/Seefeld in Oostenrijk e.d.
Maar voor mij waren reizen met een touringcar niet mijn ding.
Deed dat wel eens voor wat voor mijn vriend Jago Mulder bij
Jagotravel, maar je was dan meer bezig met is iedereen wel weer in de bus,
heeft iedereen de sleutel van de kamer en eventuele mankementen op de kamers.
Nee ik ging liever met een kleine groep, waar we gezamenlijk
ontbijten, picknicken en dineren. Als het lukte in een groot huis en zelf
koken. Zelf en met wandelvrienden als chauffeur optreden en met de groep
meewandelen of met verzorgingspostjes onderweg de groep verzorgen.
Als de groep zich na afloop van die dagen als vriendengroep
had ontwikkeld was mijn wandelreis goed.
Vliegreizen
Toen ik 52 jaar was kreeg ik te maken met een grote reorganisatie bij de Landmacht waar ik jarenlang werkzaam was als chef-kok, hoofdkeuken en chef-hofmeesters en hoofd kantines en messes.De horeca van de kazernes werd uitbesteed aan een cateringbedrijf en mijn baan stond ook op de tocht. Daar de Garnizoenen en ook Limburg ook werd opgeheven kreeg ik een gesprek over wat mijn wensen waren. Waar een nieuwe plaatsing of dat ik misschien ook wel de dienst wilde verlaten.
Thuisgekomen besproken met mijn vrouw. Nu had mijn vader gevlogen
van Schiphol naar Amerika. Hij was wel niet van de airport af geweest. In die
tijd kon je op Schiphol om een vliegbeleving mee te maken een Europese of Intercontinentale
voor niet veel geld. Dat was voor 9/11.
Maar dit vond Conny niets, want die had al vaak gevlogen
naar de Canarische eilanden met haar ouders. Dus er werd een vlucht Lanzarote
geboekt en nam vrij om mijn verlofdagen te gaan opmaken voor dat ik de dienst
uit kon. Want uitbetaling was er niet bij.
Twee dagen voor vertrek van onze vlucht kreeg ik mijn burgermanager aan de telefoon, die vertelde dat de plaatsingen nog steeds niet bekend waren. Maar dat de Provinciale Commandant Noord-Brabant mij wel op de hoogte wilde brengen van mijn plaatsing.
Nu het werd Bugojno, ik zei ik weet niet waar dat ligt maar vermoed niet op de
Canarische eilanden.
Nee het ligt in Bosnië, en dat terwijl ik altijd zei ik ga pas naar Joegoslavië
als Joego tours weer met hun oranje bussen daar wekelijk na toe reed.
Zo vertrok ik met mijn vlucht naar Lanzarote. Het was mijn
eerste vlucht en met
Transavia, dus vroeg bij de incheckbalie of mijn parachute, stoel voor
lange benen en mijn biefstuk geregeld waren.
In het vliegtuig kreeg ik inderdaad en stoel voor lange benen bij de nooduitgang, maar geen parachute om te voorkomen dat ik waarschijnlijk tussentijds het vliegtuig zou verlaten.
Als de stewardessen met het eten rondgaan vraag ik of mijn biefstuk geregeld was en zij riep door het vliegtuig heen naar haar collega of mijn biefstuk was geregeld. Nu je had de mensen om me heen eens moeten zien kijken. 😊 Nu de biefstuk was er niet, maar kreeg wel als tegemoetkoming een flesje wijn met nootjes. Het was nog in de tijd dat de alle vliegtuigpassagiers klapten na de landing.
Maar mijn eerste vlucht was gemaakt
Wordt vervolgd.
Interessant verhaal en leuk om dit te lezen!
BeantwoordenVerwijderenWe blijven je volgen, mooi verhaal theo
BeantwoordenVerwijderen